Categorie: Permacultuur

Vorig jaar was ik voorzichtig begonnen met de moestuin, maar inmiddels is de moestuin met flink wat verhoogde bakken uitgebreid. We hebben klei als grondsoort en de grond kan best moeilijk te bewerken zijn. Daarom hadden we in de afgelopen jaren gras met klaver ingezaaid. Ik heb dat niet weggehaald maar hier overheen heb ik een laag houtsnippers gestort met vervolgens een laag compost. Ik had dit vorig jaar ook zo in mijn experiment-tuintje gedaan en de grond had na één jaar een verrassend losse structuur. Op het moment dat ik dan iets inzaai of een plantje in de grond poot, bewerk ik de grond licht voor. Ik steek een spade her en der in de grond om de graslaag met daaronder de klei wat losser te maken en hark eventuele grove takjes en houtsnippers weg van de zaai- of pootlocatie. That’s it. Dus geen frees, maar een soort van eigen no-dig methode. Ik ben benieuwd naar de resultaten.

Ik heb veel gezaaid en ook wat gekregen van mijn buurvrouw dus ik ben best trots op wat er inmiddels in de grond zit: uitjes, bieslook, bosui, aardappelen, witte en rode kool, rucola, pluksla, wortel, verschillende soorten bonen, radijs en een behoorlijk aantal aardbeiplantjes. Op de vensterbank staat dan nog een aanzienlijk aantal aan tomatenplantjes, peperplantjes, meloen en bloemkool. Ik hoop dat ik de komende maand nog meer kan zaaien, waaronder komkommer, augurk en zonnebloemen.

Overigens had ik vorig jaar tussen de bakken houtsnipper-paden, maar dat is mijns inziens best bewerkelijk. Er groeien veel paardenbloemen en distels op, die lastig te verwijderen zijn. Ik behoud nu gewoon het gras, dat ik af en toe maai. Ik geloof dat dat voor mij een beter alternatief is. Alleen in de herfst en in de winter is dat minder goed beloopbaar, maar dat neem ik dan op de koop toe..

2024 was een rampzalig jaar vanwege de slakken. Nu was dat voor ons niet zo erg, want 2024 was voor ons vooral een jaar van experimenten. Dus wat hebben we bereikt in dat jaar?

We hadden een start gemaakt met de beplanting van de vijver. In de vijver vooral krabbescheer, pijlkruid en waterlelies, rondom de vijver kattenstaart, valeriaan, irissen en nog een aantal bodembedekkers zoals mazus en ajuga reptans. Deels met behulp van het Vijverboek van Ada Hofman en de foto’s van planten als ontwerp gepropt in Excel. Het idee was dit:

Dit jaar heb ik heel veel astilbe en ook nog wat moerasspirea er bij kunnen planten. Gekregen van een dierbare vriendin en dat maakt deze planten natuurlijk nog mooier dan ze van zichzelf al zijn. De astilbe laat ik op verschillende plekken terugkomen, zodat er verbinding ontstaat tussen de verschillende planten.

De valeriaan is inmiddels echt omhoog geschoten, het duizendblad is zich lekker aan het vermeerderen en ook de irissen zijn niet meer van die ielige polletjes.

Ook de planten in de vijver lijken het goed te doen. Overal in het water zie ik de krabbenscheer en het pijlkruid duikt langs de waterkant op. Alleen de fijne waterranonkel en de moerasvergeetmenietjes zie ik niet terug en ook de pinksterbloemen zie ik nog niet, maar misschien komt dat nog. Intussen maak ik voorzichtig hier en daar de vijver schoon, knip wat oud blad weg en wied wat onkruid. Ik doe dat heel voorzichtig, want de vijver zit vol diertjes, van schaatsenrijdertjes tot watertorretjes en spinnetjes, maar ook heel veel kikkertjes en salamandertjes. De vijver wordt dus steeds mooier, ondanks het onkruid en stiekem hoop ik er alvast op dat ik volgend jaar voorzichtig wat plantjes kan vermeerderen, zodat ik voor weinig geld de beplanting kan uitbreiden.

Volgende maand plaats ik een foto van de vijver, hopelijk met de irissen in bloei. Komende week: de eerste diertjes op ons land. En intussen ben ik ontzettend druk met de moestuin, dus dat volgt na de diertjes.

Janne vond een nestje spitsmuisjes. Omdat mamma spitsmuis niet meer terug op het nest kwam, was er geen ontkomen meer aan: er moest in ieder geval 1 muisje gered worden. Dus tja, wat doe je dan als je zelf moeder bent en je kinderen (gesteund door hun vader) letterlijk alles uit de kast halen om je aan te spreken op dat o zo beroemde moederinstinct. Dus het muisje ging mee naar huis, tegen alle waarschuwingen in dat het beestje het waarschijnlijk niet zou redden…

Gelukkig konden we een warmteplaatje lenen en een kartonnen doos hadden we ook nog wel. Spitsmuisjes zijn eigenlijk geen muizen maar zijn, heel bijzonder, familie van de egel en de mol. Dat is goed te zien aan de grote poten en het gegeven dat ze amper ogen hebben. Een volwassen spitsmuis eet dan ook vooral heel veel insecten, dagelijks zijn eigen gewicht. Jongen worden elke 2 uur gezoogd dus dat werd ook onze taak, met een pipetje, overdag èn ’s nachts. Het beestje was echt heel teer en kwetsbaar, hoogstens 4 cm groot en het was lastig om het beestje te laten drinken, maar uiteindelijk lukte dit aardig. De kinderen hadden een voedingsschema opgesteld zodat het beestje steeds op tijd te eten kreeg. 3 dagen lang ging het wonderwel goed, het beestje leek geweldig veerkrachtig, totdat het ineens alsnog doodging.